“Yaşadığınız hayattan, bu dünyadan ve bu düzenden memnunsanız bu kitap size göre değil, okuyup da keyfinize limon sıkmayın! Bu kitap, göğüs boşluğunda bir kalp taşıyanlar için yazıldı. Ve değişime açık olanlar için”
Edirne Cezaevi’nde tutuklu bulunan eski HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş, T24’te yayımlanan yazısında “Bir Fırat Hikâyesi” isimli kitabı anlattı.
Demirtaş’ın anlattığına göre Biten kuzeni. Hayatını yitiren Fırat ise Biten’in “biricik” oğlu.
Selahattin Demirtaş, “Birten kendini hayata, dünyaya kapatmak, Fırat’ı yitirdiğini ve her şeyin bittiğini kabullenmek yerine, oğlunu yazarak onu dünyada tutmayı yani daha zor olanı seçti. Ve yazmaya başladıktan sonra belki de kendisinin bile öngörmediği noktalara ulaştı…” ifadelerini kullandı.
Demirtaş’ın “Bir Fırat Hikâyesi” yazısı şöyle:
Birten kendini hayata, dünyaya kapatmak, Fırat’ı yitirdiğini ve her şeyin bittiğini kabullenmek yerine, oğlunu yazarak onu dünyada tutmayı yani daha zor olanı seçti. Ve yazmaya başladıktan sonra belki de kendisinin bile öngörmediği noktalara ulaştı.
“Ben hapisteyken Fırat büyüdü hastalığı da”
Ben Fırat’ı henüz bebekken görebildim. Annesi, kardeş gibi birlikte büyüdüğümüz kuzenim Birten ve babası sevgili arkadaşım Özgür, ikisi de benim gibi avukat.
Ben hapisteyken Fırat büyüdü, hastalığı da. Küçücük kalbi ama kocaman yüreğiyle her şeye rağmen yaşama tutundu. Ailecek devasa bir savaşı yürüttüler hastalığa karşı, cephenin en önünde her daim Fırat vardı. Buradan adım adım izledim o yaşam savaşını. Bir gün fotoğrafını bana gönderdiler, ellerim titreyerek, gözlerim dolu dolu çizdim yeğenimi. Önce teşekkür ve selamını getirdiler bana, sonra en acı haberini. Tüm kayıplarım gibi Fırat’ın da yasını tutamadım. Çok birikti, çıkınca bir gün…
Ez bawerim tu niha ji min dixwînî, tu zanî na? Tu qehremanê min î Firat. (İnanıyorum ki şimdi beni okuyorsundur, biliyorsun değil mi? Sen benim kahramanımsın Fırat.)
“Evlat acısını yaşamayanlar ne kadarını biliyor?”
Evet, ateş düştüğü yeri yakar, en çok da annelerin yüreğini. Peki sadece yakar mı? Başka nelere yol açar? Bizler yani evlat acısını yaşamayanlar ne kadarını biliyoruz acaba?
“Bir Fırat Hikayesi”nde Birten, bizi başka pencerelerden hayata bakmaya davet ediyor. Bu kitapta kişisel bir hikâyenin çok ötesinde, kendi hikâyenizi ya da yanı başınızda yaşanırken görmediğiniz, göremediğiniz milyonların hikâyesini okuyacaksınız.
“Bu kitap göğüs boşluğunda bir kalp taşıyanlar için yazıldı”
Yaşadığınız hayattan, bu dünyadan ve bu düzenden memnunsanız bu kitap size göre değil, okuyup da keyfinize limon sıkmayın! Siz cillop gibi ballı hayatlarınızı yaşamaya devam edin! Bu kitap, göğüs boşluğunda bir kalp taşıyanlar için yazıldı. Ve değişime açık olanlar için. Çünkü sevgi, vefa, bağlılık, fedakarlık, yaşam, ölüm, annelik, babalık kavramlarından dayanışma, paylaşma, empati, yas, taziye kavramlarına hatta sistemin işleyişine dair tüm bildikleriniz, ön kabulleriniz değişebilir.
Belki önümüzdeki yıllarda birçok dile çevrilip dünyanın her yerinde hassas kalplere dokunacak bu kitabı keşke herkese okutma imkanım olsaydı.
“Acılı bir anne, hepimize yaşamın penceresinden bakmayı öneriyor”
Ölmenin, öldürmenin bunca kutsandığı, eli en çok kanlanana kahramanlık payesi yüklenip methiyeler dizildiği günümüz dünyasında hayatı, yaşamı savunmak zayıflık olarak kabul görüyor neredeyse. Ölmeden, öldürmeden “insan” olunamıyor sanki! Ölümü en çok savunanlar, kutsayanlar en doğru düşüncelerin de sahibiymiş gibi korkunç bir yanılsamaya kurban ediliyor toplum. Böyle bir toplumda, böyle bir dünyada acılı bir anne, hepimize yaşamın penceresinden bakmayı öneriyor.
Ve keşke böyle kitaplar askeri eğitimlerin yapıldığı her yerde okutulsa. Çorlu tren katliamında evladını yitiren Mısra Öz gibi anneler tüm askerlere hitaben konuşabilse ya da depremde çocuklarını yitiren anneler, ah bir konuşabilseler… Veya savaşta yavrularını kaybetmiş anneler kışlalarda “eğitmen” olabilse. Bir insanın ölümüyle, bir evladın gidişiyle neler değişiyor şu dünyada, ne fırtınalar kopuyor bir annenin yüreğinde, ah herkes bir anlayabilse. Ordular dağılır mı dersiniz? Annelerin ve daha genel anlamda kadınların eli, yüreği değse şu dünyaya, düzen değişir düzen!
Yeryüzünde devletleri yönetenler başta olmak üzere, elinde silah tutanın sesi her daim baskın, gür çıkıyor. Oysa o ses bir fikrin değil, gürültüyle patlayan silahın sesidir. Silah sesinin eşlik etmediği fikirler ise “kıymetsiz, teslimiyetçi” sesler diye lanetlenip dağılıyor uzay boşluğuna. Herhangi bir annenin evladını öldürmeyi veya kendi canını feda etmeyi planlamayan her fikir, değersizleştirilip yaftalanıyor.
“Cümle kuramayan fikir yoksunu patolojik tipler…”
Hangi evlatların yaşayıp hangi evlatların hangi amaçlar uğruna ölmesi gerektiğine karar verenler dünyayı, dünyamızı yönlendiriyor. Hayatı boyunca iki tane düzgün kitap okumamış, üç tane aklı başında cümle kuramayan fikir yoksunu patolojik tipler, devasa ordulara emirler yağdırıp can alıyor. Buna alkış tutmayan herkesi de hayatın acı gerçeğini çözememiş aptallar veya ihanetçiler olarak mimliyorlar. Evlat öldürmede gözünü kırpmayanlar da büyük devlet adamı, büyük komutan olabiliyor!
“Evladını zamansız yitirmiş bir anne”
Hanginiz hangi taraftasınız bilemem ama ben yaşamı ilmek ilmek ören kadınların, evlatlarını vakitsiz kaybeden tüm annelerin tarafındayım. Şiarımız da belli: Jin, jîyan, azadî! Kadın, yaşam, özgürlük.
Birten, evladını zamansız yitirmiş bir anne olarak acıyı bal eyleyip anneliğin, kadınlığın psiko-politiğini bam tellerimize dokunarak anlatıyor. Bazı şeylerle yüzleşmeye yüreği yetenler okusun bu kitabı.
Ve her zamanki gibi kitap alacak paranız yoksa bana, avukatlarıma veya Birten’e ulaşın lütfen.”
